در بين مردم شهر که راه مي روي و در جلسات و برنامه ها و مهماني هايشان شرکت مي کني،متوجه مي شوي با وجود تفاوت هاي زيادي که با هم دارند در يک نکته با هم مشترک هستند و آن هم اين که مهرباني و صميميت گمشده همه آنان است. چه آنها که از پشت شيشه هاي دودي به ديگران نگاه مي کنند و چه آنها که دغدغه لقمه نان و شهريه دانشگاه آزاد خود و همسر و فرزندانشان را دارند، همه و همه، مهرباني و صميميت گمشده شان است. مهرباني و صميميت از آن کلماتي هستند که حتي نوشتن و حرف زدن از آن هم نشاطي در حد خود به انسان مي دهد. اما واقعيت مساله اين است که متعالي ترين واژه ها هم اگر در زندگي آدمها جاري نشوند اثري از تقدس و تعالي در زندگي بشر نخواهند داشت. براي افزايش صميميت و مهرباني در جامعه نيازمند انجام يک سري از عوامل و دوري از عوامل ديگر هستيم. براي ترويج اين مهرباني نيازمند دانستن نقاط ضعفمان هستيم و همين طور نيازمند نظر و انتقاد دوستان و آشنايانمان و آنها که خوشحالي ما براي آنها يک آرزوست. و در مقابل دوستانمان هم نياز دارند که در صورت نياز به ايشان تذکر بدهيم و در رفع عيب هاي احتمالي به ايشان کمک کنيم. اين ها را يکي از دوستانم مي گفت؛در جلسه اي که با دانشجويانش داشت و من هم بر حسب اتفاق کنارش بودم.
درست که فکر مي کنم مي بينم گاهي وقت ها مي خواهم راهنمايي اش کنم اما بعد از يک عمليات تعقيب و گريز مي بينم بدتر باعث ناراحتي او شدم و رنجشش. من که او را دوستش دارم و مي خواهم کمکش کنم پس چرا مهياد مي رنجد؟ او جنبه ندارد يا من راهش را بلد نيستم؟
ضحي مي گويد آدمي که مي خواهد عيب و ايراد دوستش را به او تذکر بدهد بايد با حسن نيت و دلي بي آلايش، عيب او را بهش يادآوري کند. و موقع حرف زدن خيلي مواظب باشد که به شخصيت او اهانت نکند. شما آدمها براي افزايش صميميت و مهرباني در زندگي تان بايد مواظب باشيد انتقاد سالم و سازنده به نيش زدن تبديل نشود که در اين صورت نتيجه معکوس برايتان خواهد داشت. در جمع و ميان مردم همديگر را نصيحت نکنيد چرا که به فرمايش حضرت على نصيحت کردن در ميان مردم نوعى سرکوبى طرف مقابل است. اثر منفي کلام از اثر تير سختتر و بيشتر است، چون گاهى تيرانداز تيرش به خطا مىرود، اما کلام بىاثر نمىماند اگر چه دروغ باشد. و خداوند شنوا و گواه است.
پاسخی بگذارید