معذرت خواهی یک دقیقه ای

با هم که می نشینیم و گرم صحبت می شویم لابلای حرفهایش می گوید گاهی وقت ها که دلم تنگ می شود دوست دارم با کسی درد دل کنم. با کسی که حرف زدن با او خستگی را از تنم به در کند. گاهی وقت ها احساس خستگی شدیدی می کنم. از آنچه می بینم، از مسائل سیاسی اطرافم، از مسائل تربیتی، از آداب شهروندی،و از همه بیشتر از رفتار روزانه خودم  که با دیگران داشته ام. گاهی نیاز به گفتگو و درد دل با کسی دارم که از جنس خود م  نباشد. یعنی در مسائل پیش آمده منفعت شخصی برایش در کار نباشد.دوست دارم با تمام وجود احساسش کنم. در او ذوب شوم. همه وجودم او شود. و من انگار او.

گاهی وقتی به گذشته خودم نگاه می کنم از شرمنده می شوم. چه فرصت ها،امکانات،ساعت ها و برنامه ها که می شد خیلی بهتر از این از آنها استفاده کرد. و گاهی یاد کارهایی می افتم که وقتی منطقی بهشان نگاه می کنم می بینم زیاد هم خوشایند نبوه اند، اما از خوب روزگار او نگذاشت تا دیگران از آن آگاه شوند.

توی خیابان که راه می روم و آدم ها و ماشین ها را که می بینم؛ صدای بوغ ماشین های پشت چراغ قرمز و گردش های دور فلکه و لایی کشیدن های ماشین ها را که می بینم، همین که از روی خط کشی رد می شوم جوانی با یک رووا سمت چپم یک دفعه ترمز می کند و وقتی نگاهش می کنم از پشت شیشه دست تکان می دهد که ببخشید. سر کلاس وقتی دارم تحقیقات دانشجویانم را بررسی می کنم زمانی که از سعید می پرسم چرا تحقیقش را درست انجام نداده می گوید ببخشید.عصری که از دانشگاه بیرون می آیم و هوای پیاده روی به سرم می زند چند کوچه رد نکرده ام که کودکی با دوچرخه جلویم می پیچد و از روی کفشم رد می شود. می ایستد و نگاهی به پشت سرش می کند و می گوید ببخشید.سوار تاکسی که می شوم و مسیری چند کیلومتری جلوی مجتمع صدوق تا خانه را طی می کنم، راننده که پول خرد ندارد در ازای صد تومانی که اضافه گرفته می گوید ببخشید.

و من وقتی به کارهای امروزم نگاه می کنم می بینم چقدر ببخشید بدهکارم. به همه آنهایی که حق به گردنم دارند و چقدر باید می گفتم ببخشید.خوب که فکر می کنم می بینم من از همه آنها که امروز دیده امشان بیشتر مستحق ترم که بهشان بگویم ببخشید.به همسایه ام که یادم رفت باهاش احوالپرسی کنم. به راننده ای که یادم رفت خسته نباشید بگویم. به مسافرانی که یادم رفت بهشان سلام کنم. به دانشجوهایم که یادم رفت بیشتر مطالعه کنم برایشان و گاهی بخندانمشان. به فرزندم که یادم رفت برای کتابش جلد بگیرم. به همسرم که یادم رفت از او بابت لطف هر روزه ای که بهم دارد تشکر کنم. به پدرم و به مادرم که امروز بهشان زنگ نزده ام،

و به خدا

و به خدا که این همه مدت داشت مرا می دید و رفتار بهتری از آنچه امروز انجام دادم از من انتظار داشت. و خدایی که انتظار داشت احوالپرسی کنم با همسایه. خسته نباشید و سلام بگویم به راننده و مسافران. به دانشجوهایم که بیشتر مطالعه کنم برایشان و گاهی بخندانمشان. به فرزندم که برای کتابش جلد بگیرم. به همسرم که از او بابت لطف هر روزه ای که برایم دارد تشکر کنم. به پدرم و به مادرم که امروز باید بهشان زنگ می زدم.و کلی حساب و کتاب بین من و خود خدا که وقتی فکر می کنم کلی باید بهش بگویم خدایا ببخشید.

در کمال ناباوری خدایی که خدای همه ماست و درِ (dare) بازگشت و عذرخواهی را برای همه ما باز گذشته به بهترین نحو از ما استقبال می کند وقتی بهش می گوییم ببخشید. در دلنشین ترین کتابش به ما وعده داده که درِ بازگشت و عذرخواهی همیشه به روی ما باز است و می توانیم در هر موقعیتی که هستیم گذشته مان را جبران کنیم و بلکه بهتر از قبل در برابرش انجام وظیفه کنیم.عرق سردی از پیشانی ام سرازیر می شود وقتی می خوانم گفته او را که در کمال بزرگواری فرموده است:اى بندگان من که بر خود ستم کرده‏اید از بخشش و رحمت من نا امید نشوید که همه شما را می آمرزم. من رحمت و بخششم را نسبت به شما بر خودم واجب کرده ام و کسانى را که برگردند و در رفتار خود تجدید نظر کنند مى‏آمرزم. و چقدر خداوند از بازگشت ما خوشحال می شود.

Advertisements